1848 yılında Amerika’nın Kaliforniya eyaletinde altın’a hücum(golden rush) başlamış, yüzbinlerce insan topraklarını terkedip, altın bulma hayali ile Kaliforniya eyaletine koşmuştu. Altın için yerlerini ve yurtlarını terkeden yüzbinlerce insan telef olurken, altın aramaya gelenlere malzeme, ekipman, toprak satanlar zengin olmuşlardı.

Türkiye’de ise 1950’li yıllarda başladı “İstanbul’un taşı toprağı altın”dönemi.

Milyonlarca insan yatağını, yorganını kaparak İstanbul ve diğer büyük şehirlere koştu. Dünya literatürüne yapyeni bir kavram hediye ettik ülkemizden “gecekondu”

Bir gecede hazine arazileri üzerine, yaşamak için değil! Sığınmak ve hazine arazisini sahiplenmek için yapılırdı gecekondular.

Köyleri, komşuları, akrabaları, türküleri, düğünleri, sohbetleri, muhabbetleri, aile geleneklerini, her şeyi ama her şeyi köklü bir dönüşüme uğrattı gecekondu dönemi.

Ezdi geçti….

Ne köylü ve ne de şehirli olan, kimliksiz milyonlarca insandan oluşan bir sınıf oluştu.

Köyden kente akışı, eğitim ve kalkınma ile planlı bir şekilde yapamayan bir toplum, Altın’a hücum ile yapınca, ucube bir sınıfın doğmasına neden oldu.

Müzemize yaptığımız gecekondu; köy evimizin yanında, geriye gidişi, büyük aileden parçalanmış aileye geçişi temsil eder.

Dönüşümü; eğitim ve teknoloji ile yapamayan bir toplumun, zengin olma hayali ile yok olan milyonlarca insanını temsil eder.

İstanbul’un taşı toprağı altın diye yola çıkanlar…

Hazine arazileri üzerinde, yani kendilerine ait olmayan topraklarda yaptıkları gecekondular sayesinde, apartman sahibi oldular.

Altın buldular yani…

Lakin karanlık sokaklarda, küf kokan apartmanlarda, merhaba diyebilecekleri komşuları dahi olmayan kalabalıklarda yok oldular…

Şehrin evleri birbirine çok yakın, tek kapıdan evlerine giren binlerce insan…

Lakin insanlar birbirine çok uzak.

Üstad Necip Fazıl’ın dediği gibi,

Yakınlıktan dolayı, uçup gitmiş yakınlık…..

Yüzlerce yıl öncesine ait bezir yağı taşını, simüle ederek yaptığımız değirmene uyarladık.